sábado, 12 de septiembre de 2015

Fin do verán

Agora sí, acabou o verán definitivamente, o martes empezan as clases os dous que faltaban. Este ano teño un en primaria, outro en secundaria  e outro en bacharelato.
Volta a empezar...

lunes, 7 de septiembre de 2015

As Meninas de Canido

Non sei si xa comentei algunha vez neste blog que eu son de Ferrol, supoño que si. Esta fin de semana tivemos unha xuntanza familiar todos os irmáns  e aproveitamos para ir tomar algo na praciña do cruceiro de Canido -moi perto da nosa casa- como facemos tantas veces. Esta vez fumos co aliciente de que era a fin de semana das  Meninas, e o barrio de Canido  estaba en autentica festa veciñal:  concertos, recitais,  xente pintando polas rúas as tabernas cheas e moita xente paseando e disfrutando do bo tempo.. Xa falei aquí do barrio das Meninas e creo que merece a pena darse unha volta por alí si algunha vez vades por Ferrol.

Aquí vai unha pequena mostra de algunhas das cousas que vi, unhas novas e outras xa doutros anos.
























martes, 18 de agosto de 2015

Illa de Arousa


 
 






Un ano mais na illa de arousa no mes de xullo, con toda a familia,,,
Agora xa estou de volta ao traballo. Os nenos seguen de vacacións, en prado... outro paraiso.




jueves, 18 de junio de 2015

Visita ao estudio de J.Galdo



Unha das cosas boas que trouxo o de facer a exposición de piuntura en Ferrol foi que retomei o contacto co profesor de debuxo e pintura que tiña cando era unha rapaciña. Dos 13 aos 16 ou 17 anos, creo lembrar, fun a clases de debuxo e pintura co pintor Juan Galdo, en Ferrol. Estas clases as teño na memoria como algo que me gostaba moitísimo, ía sempre moi contenta, porque o noso profesor sabía facelas divertidas.. Aprendíamos a encaixar ben o debuxo, a medir co lapiz para gardar  as proporcións, a traballar a perspectiva e o encadre, pero tamén pintabamos ao óleo, faciamos carboncillo, pasteis...mesmo creo  que algunha vez fixemos modelado con barro. 

Mentras debuxabamos, adoitaba poñernos música, moitas veces, ópera, algunha vez a voz rota do cantante Aristide Bruant, (o do cartel de Touluse Lautrec...) A mín gustabame esas dúas horas artísticas dos luns  mércores e venres, creo que era, e tamén as discusións sobre arte que ao salir de clase, nos tramos que compartíamos o camiño de volta tiñamos algúns compañeiros. Olga, Andrés,  que terá sido deles? Eu estou segura que estean onde estean, estarán pintando...Para mín eran dous verdadeirtos artistas, non porque o fixeran ben, que tamén, senon porque tiñan unha paixón pola pintura  que eu admiraba, mesmo envexaba. Na miña vida aquelo de pintar era algo agradable, e, si, importante, pero había mais cousas...para eles non. Toda a súa vida xiraba en torno á pintura.

Onte aproveitei a invitación de Galdo e fun visitar o seu taller, e mostroume as súas últimas obras. Está preparando unha  exposición sobre o Carnaval para o próximo mes de febreiro, en Ferrol, que espero poder visitar. Falamos dos antiguos compañeiros e alegroume saber que segue a ter contacto con moitos deles, e que as veces o van  visitar ao seu estudio, como fixen eu onte. Contoume que falou con algún deles sobre a miña exposición, e que se lembraban de mín, a pesar de tantisimo tempo que pasou. O certo é que eu tamén os lembro perfectamente,  como si fora hoxe, así que non é tan raro.

En fin, foi un pracer recordar vellos e felices tempos e retomar o contacto con persoas que pensei que nunca volvería ver..Eso, que, facendo gala da súa condición docente,  o meu vello profesor non deixou de facerme notar que logo de visitar a miña exposición, considera que teño que traballar mais o debuxo...Que se nota ben o tempo que pasei sen prcticar e que hai que reforzar a base e debuxar debuxar debuxar, todos os dias, durante anos, unha e outra vez... que non hai outra maneira...E nesas estou! Non sei si me chegara o tempo que me resta de vida pero...no camiño está a vitoria.






miércoles, 17 de junio de 2015

Visita á catedral



O pasado dia 11 tiven a oportunidade de subir a unha das torres da catedral de Santiago. Alá no cumio a cousa daba respeto, viase todo moi pequeniño alá abaixo...mesmo estaba mais arriba cos propios anxos. Tiven ocasión de falar co canteiro que está reparando algunhas pezas: queixouseme de que o arquitecto non lle deixa andar poñendo a súa marca nas pedras, e o arquitecto di que unha cousa é deixar unha discreta marca e outra poñela por todas partes...Este é o canteiro e a marca é a que ten debuxada no seu casco. É bonita non? Faría un bo logotipo.

domingo, 7 de junio de 2015

E así foi a cousa

Pois chegou o día sinalado e tamén pasou. Quedei esgotada, aínda non sei moi ben de qué, porque os que traballaron duro foron os meus axudantes, eu o único que tiña que facer era ir de aquí alá saúdando ós que chegaban, (que eran - basicamente- a miña familia e algúns amigos de toda a vida)

Fixen bastante fotos do antes, pero poucas do momento en sí, que xa andaba mais liada,  e esquecín decirlle a alguén que fixera fotos. O meu fillo Miguel colleu a cámara, e fixo de fotografo pola súa conta, pero o seu criterio sobre o que resultaba de interese non coincide co meu.

En fin, aquí vai unha mini reportaxe do que aconteceu antes e durante o esperado dia da miña primeira (espero que non a última) exposición:




Non todo é traballar. Este é o momento exacto no que meu irmán descubre un niño de gaivotas na casa fronte o ateneo (feita polvo, por certo, que mágoa)





Aquí pode observarse  o grupo negociador negociando e o meu equipo colgador colgando, cada un ao seu, sen distraccións...
 Aproveitando que atopei un espello, unha fotiña de conxunto, caracterizada de Picasso


 Segundo niño de gaivotas avistado,  esta vez dentro da propia casa...na galeria. Os poliños de gaivota parece que están feitos para camuflarse na uralita


Imaxe final, mais ou menos
Un detalle dun grupiño de cadros pequenos


 Empezando a segunda fase do evento, un pouquiño antes da hora da inauguración
 Aquí os primeiros asistentes, todos da familia, acudindo á chamada do clan
 E xa, metidos en faena, posando con  mis  boas amigas Pilar e Ana.
 Esta é unha das poucas fotos que saio eu. Agora dame un pouco de mágoa, non ter feito mais, so se fai unha primeira exposición unha vez na vida no?