solciño de inverno

Os regalos de Tin

Tin é irman meu. Sempre ten un presente feito por él para cada un de nos polo Nadal. Esquecera mostrar os de este ano.
Cando fixo entrega do agasallo  eu era a única dos irmáns que faltaba, así que mandaronme por whasap esta foto:

Deunos unha peza do tronco a cada un dos seus irmáns (el quedou sen ela, mágoa, di que non tiña tronco fendido en catro partes).
Agora xa teño a miña na casa:

 

Os seus regalos sempre gustanme moitisimo e este gustoume  en especial. Estou desexando ver o dia que podemonos reunirnos  os irmans de novo  para facer unha comellada e levar cada un o seu tallo, e ver como, ao poñelos xuntos, todas as pezas encaixan, e  sae unha luz azul (pode que verde) e ábrese un portal dimensional e o cruzamos, e, de repente,  aparecemos noutro espazo, noutro tempo, noutra dimensión.

As meninas, Canido

 Xa van alá 15 dias do 2015, e eu sen tempo sequera para facer os preceptivos bos  propósitos para o ano novo! Sen ter uns míseros proxectos que facer para o ano que empeza!

Non é que non teña propósitos, que va. A de cousas a facer que teño en mente! As veces teño o cerebro coma unha macro discoteca, con todas as miñas  ideas bailando e dando saltos ao mesmo tempo, bulindo por seren as escollidas para pasar á acción. Non, o que pasa é que non teño tempo. Agora  mesmo, e penso que por moito tempo, teño moito mais traballo na casa e tamén moito traballo mais no traballo (si, tengo un traballo fora da casa, cun horario e todo iso) así que o tempo que antes adicaba as miñas maquinacións quedou reducido á mínima expresión. Por facer xa nin fago fotos!

Por outro lado, os nenos van crecendo, e os meus intereses van reorganizandose, e, dalgún xeito, sinto que vou retomando un pouco a persoa que era antes de iniciar o apasionante paréntese da etapa da vida na que tes que lidiar con nenos pequerrechos. Vale, non sei si é un parentese, o un mergullo nunha poza máxica, unha visita ao inframundo, ou unha viaxe inciatica...o único que sei é que é un tempo que non dura para sempre, de feito pasa rápido e veloz!...Cando estas dentro parece eterno, pero de repente, remata e mirando para atrás pareceche un suspiro...Así que poderíamos dicir que estou nunha fase de transición no?

En fin, a mín gostaríame seguir co blog, así que non quero que esto soe como unha despedida, porque non o é. Vou intentar seguir pasando por aquí, ainda que sexa para colgar algunha imaxe, sen comentarios. 

E para retomar este ano 2015 con bo pé, deixo as últimas fotos que tomei no 2014. Son dun paseo polo barrio de Canido, en Ferrol, a cidade onde nacín,  o último dia do ano 2014. O barrio merece unha visita. Si vades por Ferrol algun dia,  preguntade polo barrio das Meninas, pasealo,  e disfrutade da fermosa dignidade dun barrio que non quere morrer, e tomade a miña saúde unha cervexa ao sol na praza do Cruceiro de Canido.