jueves, 18 de junio de 2015

Visita ao estudio de J.Galdo



Unha das cosas boas que trouxo o de facer a exposición de piuntura en Ferrol foi que retomei o contacto co profesor de debuxo e pintura que tiña cando era unha rapaciña. Dos 13 aos 16 ou 17 anos, creo lembrar, fun a clases de debuxo e pintura co pintor Juan Galdo, en Ferrol. Estas clases as teño na memoria como algo que me gostaba moitísimo, ía sempre moi contenta, porque o noso profesor sabía facelas divertidas.. Aprendíamos a encaixar ben o debuxo, a medir co lapiz para gardar  as proporcións, a traballar a perspectiva e o encadre, pero tamén pintabamos ao óleo, faciamos carboncillo, pasteis...mesmo creo  que algunha vez fixemos modelado con barro. 

Mentras debuxabamos, adoitaba poñernos música, moitas veces, ópera, algunha vez a voz rota do cantante Aristide Bruant, (o do cartel de Touluse Lautrec...) A mín gustabame esas dúas horas artísticas dos luns  mércores e venres, creo que era, e tamén as discusións sobre arte que ao salir de clase, nos tramos que compartíamos o camiño de volta tiñamos algúns compañeiros. Olga, Andrés,  que terá sido deles? Eu estou segura que estean onde estean, estarán pintando...Para mín eran dous verdadeirtos artistas, non porque o fixeran ben, que tamén, senon porque tiñan unha paixón pola pintura  que eu admiraba, mesmo envexaba. Na miña vida aquelo de pintar era algo agradable, e, si, importante, pero había mais cousas...para eles non. Toda a súa vida xiraba en torno á pintura.

Onte aproveitei a invitación de Galdo e fun visitar o seu taller, e mostroume as súas últimas obras. Está preparando unha  exposición sobre o Carnaval para o próximo mes de febreiro, en Ferrol, que espero poder visitar. Falamos dos antiguos compañeiros e alegroume saber que segue a ter contacto con moitos deles, e que as veces o van  visitar ao seu estudio, como fixen eu onte. Contoume que falou con algún deles sobre a miña exposición, e que se lembraban de mín, a pesar de tantisimo tempo que pasou. O certo é que eu tamén os lembro perfectamente,  como si fora hoxe, así que non é tan raro.

En fin, foi un pracer recordar vellos e felices tempos e retomar o contacto con persoas que pensei que nunca volvería ver..Eso, que, facendo gala da súa condición docente,  o meu vello profesor non deixou de facerme notar que logo de visitar a miña exposición, considera que teño que traballar mais o debuxo...Que se nota ben o tempo que pasei sen prcticar e que hai que reforzar a base e debuxar debuxar debuxar, todos os dias, durante anos, unha e outra vez... que non hai outra maneira...E nesas estou! Non sei si me chegara o tempo que me resta de vida pero...no camiño está a vitoria.






miércoles, 17 de junio de 2015

Visita á catedral



O pasado dia 11 tiven a oportunidade de subir a unha das torres da catedral de Santiago. Alá no cumio a cousa daba respeto, viase todo moi pequeniño alá abaixo...mesmo estaba mais arriba cos propios anxos. Tiven ocasión de falar co canteiro que está reparando algunhas pezas: queixouseme de que o arquitecto non lle deixa andar poñendo a súa marca nas pedras, e o arquitecto di que unha cousa é deixar unha discreta marca e outra poñela por todas partes...Este é o canteiro e a marca é a que ten debuxada no seu casco. É bonita non? Faría un bo logotipo.

domingo, 7 de junio de 2015

E así foi a cousa

Pois chegou o día sinalado e tamén pasou. Quedei esgotada, aínda non sei moi ben de qué, porque os que traballaron duro foron os meus axudantes, eu o único que tiña que facer era ir de aquí alá saúdando ós que chegaban, (que eran - basicamente- a miña familia e algúns amigos de toda a vida)

Fixen bastante fotos do antes, pero poucas do momento en sí, que xa andaba mais liada,  e esquecín decirlle a alguén que fixera fotos. O meu fillo Miguel colleu a cámara, e fixo de fotografo pola súa conta, pero o seu criterio sobre o que resultaba de interese non coincide co meu.

En fin, aquí vai unha mini reportaxe do que aconteceu antes e durante o esperado dia da miña primeira (espero que non a última) exposición:




Non todo é traballar. Este é o momento exacto no que meu irmán descubre un niño de gaivotas na casa fronte o ateneo (feita polvo, por certo, que mágoa)





Aquí pode observarse  o grupo negociador negociando e o meu equipo colgador colgando, cada un ao seu, sen distraccións...
 Aproveitando que atopei un espello, unha fotiña de conxunto, caracterizada de Picasso


 Segundo niño de gaivotas avistado,  esta vez dentro da propia casa...na galeria. Os poliños de gaivota parece que están feitos para camuflarse na uralita


Imaxe final, mais ou menos
Un detalle dun grupiño de cadros pequenos


 Empezando a segunda fase do evento, un pouquiño antes da hora da inauguración
 Aquí os primeiros asistentes, todos da familia, acudindo á chamada do clan
 E xa, metidos en faena, posando con  mis  boas amigas Pilar e Ana.
 Esta é unha das poucas fotos que saio eu. Agora dame un pouco de mágoa, non ter feito mais, so se fai unha primeira exposición unha vez na vida no?

 

miércoles, 3 de junio de 2015

45 horas antes do día "E"

Onte fun de avanzadilla co meu equipo-base en ferrol a ver a sala onde teño que expoñer. O meu equipo base en Ferrol está composto pola miña nai  (que leva a sección "poñerás un viño e algo de picar, ou non?") e o meu irmán Tin, (que leva a sección "marqueteado e colgarío de cadros", e xa estivo mirando para os rieis dos que os ten que pendurar con cara de experto como si montase exposicións un venres sí e outro non).

Chegamos o mencionado equipo ao Ateneo ferrolán cos cadros no maleteiro nunhas bolsas de Ikea (menos mal que non collín as do lixo para comunidades, que mercara unha vez por erro) coa idea de montar a beirarúa xusto na porta  e descargar o lote,  cando xa vexo  moito rebumbio, cámaras de televisión, periodistas e a directora do Ateneo falando para a tele na rúa.

Baixa tí que a min dame a risa, hai tal aglomeración na entrada que renuncio a carrexar mis cadros por entre tanto xentío e  paso de largo como si a cosa non fora  comigo. Aparcamos lonxe, deixei os cadros no maleteiro e fumos andando como si pasaramos por alí de casualidade. Curiosamente, ao chegar, xa non había ninguén, e a muller que daba a entrevista ( Cristina) unha vez que me presento, e logo dos saúdos de rigor, explícame que hoxe non voi poder cravar nada porque teñen as salas ocupadas coas -dito nun susurro-  negociacións.

Vamos, que non podíamos darlle ao martelo porque na sala contigua está o futuro goberno de Ferrol , saído das urnas o pasado 24 de maio , tratando de chegar a algún acordo. Están reunidos os de Ferrol en Común (a marea ferrolana) cos do Bloque e os do PSOE. Cristina móstranos a sala de exposicións  moi amablemente e,  efectivamente, para ir a ela pasamos diante dun grupiño de xente sentada tomando un café e falando nunhas salas coas portas de cristal. 

Sentindome  parte (aínda que como veciña de sala) dun momento histórico, respondo que non hai ningún problema, que xa volverei outro día, faltaría mais, non vou ser eu quen poña un pau nas rodas da historia. Así que unha vez visitada a sala, e comprobado que non, non teñen martelo,  si, teñen unha escaleira de tres chanzos, si, tamén teñen unha neveira e unha mesa, volvo para casa a reorganizar mis tropas. 

Visto que o plan de traballo queda desfeito, o equipo base decidimos ir tomar unha cervexa, xa faremos todo o xoves. Levo o bolso cheo de folletos, pero por algún motivo dame vergoña deixalos en ningún sitio e volvo con eles a Santiago. 

Mañana é a vispera da exposición e non creo que teña tempo de pasar por aquí, estarei en Ferrol colgando os cadros. Ao parecer as "negociacións" van durar ata o sábado, así que tentaremos darlle a modiño ao martelo, para non alterar o curso da historia,  pero vamos, algún porrazo haberá que dar. 

Esta é  a sala na que vou expoñer e parte do equipo (a miña nai). A exposición é a que había no mes de maio, xusto antes ca mín. Se cadra o proximo post xa poderá ser cos meus cadros e coa miña exposición, co meu dia "E". Vémonos!








lunes, 1 de junio de 2015

Marcapáxinas




Onte fixen estes marcapáxinas con algúns dos cadros que vou expoñer, e coa data e hora da inauguración. A sala xa quedou vacía da anterior exposición, así que agora teño que ir eu a poñer os meus cadros. Terán martelo o terei que levalo eu? Esto de ser primeiriza é de risa